دل ، تو را در صدف پاکی و تنهایی دید

 و طلب کرد ز من عشق تو را

ناگاه عقل پرید، بی هوا عشق نشست

آرام گام نهاد، بی صدا فریاد کرد

و تو در پائیزی ترین کنج دلم لانه گزیدی

 و بهار آوردی به دل ساده ی من

 و مرا پر کردی از زندگی ، مهر ، وفا ، عشق ، امید...

و چنان محو تو و خوبی تو

 که ندید هیچ فریبی زین عشق

و تو رفتی و هنوز بی صدا می گریم

 بی هوا زندگی و بی گناه می سوزم!